چه حقیرند مردمی که نه جرأت دوست داشتن دارند و نه اراده‌ی دوست نداشتن 
و نه لیاقت دوست داشته شدن و نه متانت دوست داشته نشدن 
و مدام شعر عاشقانه می‌خوانند

 و تراژدی غم‌انگیز انسان این است که آنچه هست، نباید باشد 
و آنچه باید باشد، نیست و همه حرف‌ها همین است وهمه‌ی دردها همین جا است. 
درد روح این است و این است که: «انسان شقایقی است که با داغ زاده است.» 

دکتر شریعتی

فاحشه را خدا فاحشه نکرد

آنان که در شهر نان قسمت می کنند

او را لنگ نان گذاشتند

تا هر زمان که لنگ هم آغوشی ماندند

او را به نانی بخرند

این برگ‌های زرد 
به خاطر پاییز نیست 
که از شاخه می‌افتند 
قرار است تو از این کوچه بگذری 

و آن‌ها 
پیشی می‌گیرند از یکدیگر 
برای فرش کردن مسیرت.. 

گنجشک‌ها 
از روی عادت نمی‌خوانند، 
سرودی دسته‌جمعی را تمرین می‌کنند 
برای خوش‌آمد گفتن 
به تو.. 

باران برای تو می‌بارد 
و رنگین‌کمان 
– ایستاده بر پنجه‌ی پاهایش – 
سرک کشیده از پسِ کوه 
تا رسیدن تو را تماشا کند. 

نسیم هم مُدام
می‌رود و بازمی‌گردد
با رؤیای گذر از درز روسری
و دزدیدن عطر موهایت!
زمین و عقربه‌ی ساعت‌ها
برای تو می‌گردند
و من
به دورِ تو!

یغما گلرویی

ما چقدر به سادگی نیاکان خود خندیدیم!

روزی می آید که آیندگان

به خرافات ما خواهند خندید...

دیشب که نمی دانستم

برای کدام یک از دردهایم گریه کنم،

کلی خندیدم...

جالب است!

ثبت احوال همه چیز را در شناسنامه ام نوشته است

به جز احوالم...

من آخرین روز سال

تو اولین روز بهار

و چقدر دور و چقدر نزدیکیم...

دنبال واژه نباش.

کلمات فریبمان میدهند....

وقتی اولین حرف الفبا کلاه سرش میرود،

فاتحه ی بقیه ی حروف را باید خواند.

گریه شاید زبان ضعف باشد

شاید کودکانه شاید بی غرور…

اما هر وقت گونه هایم خیس می شود

می فهمم نه ضعیفم نه کودکم بلکه پر از احساسم…